NAZAR

Gece, Leyla’yı ayın on dördü,

Koyda tenha yıkanırken gördü.

“Kız vücudun ne güzel böyle açık!

Kız yakından göreyim sahile çık!”

Baktı etrafına ürkek, ürkek

Dedi: “Tenhada bu ses ne olsa gerek,”

“kız vücudun sarı güller gibi ter!

Dedi: “Tenhada bu ses ne olsa gerek?”

Aranırken ayın ölgün sesini,

Soğuk ay öptü beyaz ensesini.

Sardı her uzvunu bir ince sızı;

Bu öpüş gül gibi soldurdu kızı.

Soldu, günden güne sessiz, soldu!

Dediler hep: “Kıza bir hal oldu!”

Ta içindendi gelen hıçkırığı,

Kalbinin vardı derin bir kırığı.

Yattı, bir ses duyuyormuş gibi lal.

Yattı. Aylarca devam etti bu hal.

Sindi simasına akşam hüznü.

Böyle, yastıkta görenler yüzünü,

Avuturlarken uzun sözlerle,

O susup baktı derin gözlerle.

Evi rüzgar gibi bir sır gezdi,

Herkes endişeli bir şey sezdi.

Bir sabah söyledi son sözlerini,

Yumdu dünyaya ela gözlerini;

Koptu evden acı bir vaveyla,

Odalar inledi: “Leyla! Leyla!”

Geldi köy kızları, el bağladılar...

Diz çöküp ağladılar, ağladılar!

Nice günler bu şeametli ölüm,

Oldu çok kimseye bir gizli düğüm;

Nice günler bakarak dalgalara,

Dediler: “Uğradı Leyla nazara!”

YAHYA KEMAL