OTUZ BEŞ YAŞ ŞİİRİ

Yaş otuz beş ! Yolun yarısı eder.

Dante gibi ortasındayız ömrün.

Delikanlı çağımızdaki cevher.

Yalvarmak yakarmak nafile bu gün.

Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?

Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?

Ya gözler altındaki mor halkalar.

Neden böyle düşman görünürsünüz?

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar.

Zamanla nasıl da değişiyor insan .

Hangi resmime baksam ben değilim.

Nerde o günler o şevk o heyecan?

Bu güler yüzlü adam ben değilim.

Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal -meyal şeylerden ilk aşkımız.

Hatırası bile yabancı gelir.

Hayata beraber başladığımız.

Dostlarla yollar ayrıldı bir bir .

Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış.

Geç fark ettim taşın sert olduğunu.

Su insanı boğar ateş yakarmış .

Her doğan günün bir dert olduğunu.

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı, nar kırmızı, sonbahar,

Her yıl biraz daha benimsediğim.

Ne dönüp duruyor havada kuşlar?

Nereden çıktı bu cenaze ölen kim?

Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.

Neylersin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanmadın olacak .

Kim bilir nerde nasıl kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak .

Taht misali o musalla taşında.

CAHİT SITKI TARANCI